ვინ ვართ, ჩვენ ადამიანები?!

                      ადამიანი იბადება, იზრდება და შემდეგ კვდება.ვინმემ  რომ მკითხოს,ადამიანის ცხოვრებაში, ყველაზე საინტერესო მაინც ბავშვობაა. იმ სიცელქესა დასილაღეს არაფერი სჯობს, რასაც ბავშვობაში აკეთებ, ან განიცდი. არასდროსმიოცნებია დიდი ვყოფილიყავი. პირიქით, მეზიზღებოდა ჩემი დაბადების დღე,თუმცა ამისდა მიუხედავად, 30 აპრილს, დაბადების დღის მომდევნო დღესვადგენდი, მომავალ წელს ვის დავპატიჟებდი. ბავშვობიდან ყოველთვის მიყვარდადიდივით საუბარი, არა იმიტომ რომ დიდობა მომწონდა, ან რაიმე, უბრალოდმინდოდა სხვებს ეთქვათ: აი, ნახე რა პატარაა და როგორ საუბრობსო:)ყოველთვის ვიცინი, როდესაც ჩემი ბავშვობის დღიურებს ვკითხულობ.

        ვინ ვართ ჩვენ-ადამიანები,რა მოვალეობა გვაკისრია,რისთვის მოვედითამქვეყნად?მარადიული კითხვები არ მასვენებენ…ფიქრები დაქრიანუმისამართოდ..ისინი პაწაწუნა ჭინკები არიან ჩემში რომ ცხოვრობენ.ყველას კარგადვიცნობ,სახელებიც კი შევარქვი მათ.ისინი ჩემი მეგობრები არიან,არასოდესმტოვებენ,მუდამ ჩემში არიან,ჭირსაც და ლხინსაც ჩემთან ერთად იზიარებენ…ჩემთანეთად იზრდებიან,იფურჩქნებიან…ისინი ცხოვრებას მიადვილებენ,მეხმარებიან სწორიგზა ავირჩიო,რჩევებს მაძლევენ,შეცდომებსაც კი მპატიობენ.მართალია,ვერველაპარაკები,მაგრამ ჩემი ესმით,ჩემს აზრებს კითხულობენ და ექოსავით უკანმიბრუნებენ.ეს ჩემი გულის ხმაა,გულის ფიქრი,გულის ჩურჩული…ვერ გავიგებდიგულის ხმას რომ არა ისინი.ახლაც ისინი მკარნახობენ და მაწერინებენ.ერთმანეთსეცილებიან ვინ მიკარნახებს.მე კი უსასრულოდ,უმისამართოდ ვწერ…ხან ერთს ვუგდებყურს,ხან მეორეს.