ჩემს ცხოვრებაში ამ ბოლო დროს მომრავლდნენ „სხვანაირად“ მოაზროვნეადამიანები, მათ უჭირთ ადამიანებთან ურთიერთობა ზოგს კომპლექსების, ზოგსკიდე უბრალოდ უინტერესობის გამო, ისინი გაურბიან ხანგრძლივურთიერთობას, იმიტომ რომ არ სურთ პასუხისმგებლობის თავზე აღება, ალბათიმიტომ რომ აშინებთ მოვალეობები, ზოგჯერ იმასაც კი ვფიქრობ რომ ბოლოსსახლიდან გამოსვლაც აღარ მოუნდებათ.
როდესაც ცხოვრება გთავაზობს ამდენს სასიამოვნო სიახლეს, როდესაც ხვდებირომ ცხოვრებაში აღარ უნდა იყო forever alone , რატომ კრავ ხელს და რატომბრუნდები ისევ მომაბეზრებელ ყოველდღიურობაში. მგონი ჯობდა რომ სამყაროისეთივე ჯადოსნური ყოფილიყო , როგორიც აქამდე იყო, მანამ სანამ მეცნიერებაყველაფერს პასუხს მოუძებნიდა. რამდენი რამ ჰქონდა მაშინ ადამიანს საფიქრალიდა ამოუცნობი, რამდენი რამ იყო ზღაპრული და მიუწვდომელი, არ ვიცი რამინდა, გული მტკივა...ეს სინანულია, სინანული იმისა თუ რად გავჩნდით ასეთიცოდვილნი, სინანული იმისა, რომ შეიძლება უკეთესებიც ვყოფილიყავით. ძალიანხანმოკლეა სიცოცხლე მინდა ვიცოდე რა მტკივა. ისეთ ძლიერ და თავდაჯერებულადამიანებს ვერ ვიტან ამპარტავნებაში, რომ გადასდით, ის რომ საკუთარისურვილი თუ ნება ვერ უთანხმდება გარემოს.მგონი რაღაცასმივუახლოვდი...ბავშვობაში დავწერე თემა „მე რომ ყოვლისშემძლე ვყოფილიყავი“,მახსოვს დავწერე ისეთ ქალაქზე სადაც ყველა ბედნიერად იცხოვრებდა, სადაცყველა იქნებოდა ისეთი როგორებიც არიან სინამდვილეში.გამჭვირვალე იქნებოდამათი შინაგანი „მე“ და ყველა ერთმანეთს დაინახავდა, ტვინი დაისვენებდაათასგვარი ხრიკების ახლართვა-ჩახლართვისაგან, სამაგიეროდ თითოეულიჩვენგანის გულს ექნებოდა უფრო მეტი დატვირთვა.
No comments:
Post a Comment